آیا باز هم بسکتبال به دوران افول خود باز می‌گردد؟

بعد از برد خانگی مسابقه تیم امید گیلان برابر تیم خوش نام و قوی اراک در رشت و در اوج خوشحالی خانواده بسکتبال گیلان یک پست اینستاگرامی از سوی دکتر محمد رفیعی سرپرست هیئت بسکتبال استان گیلان همه حواس ها را به خود جلب کرد و شوک بزرگی را به تمام بسکتبال دوستان که این روزها به واسطه حرکت های موثر هیئت بسکتبال استان حال خوبی را تجربه می کنند وارد شد.
سال های سال بسکتبال گیلان در انزوای کامل به سر می برد و تنها به چند مسابقه داخل استانی بسنده کرده بود و نشانی از گیلان و تیم های گیلانی در کشور دیده نمی شد.
پس از رفت و امدهای بسیار در هیئت بسکتبال استان بالاخره فردی به عنوان سرپرست این هیئت آشفته بازار انتخاب شد که در بدو ورود بسیاری علیه ایشان سخن گفتند و تصدی این جایگاه را نوعی فعالیت سیاسی خواندند اما در کمتر از چند ماه از حضور ایشان و پایان یافتن لیگ استانی در مسانه میدان و هنگام اهدای جوایز حرفی زده شد که همگان از آن به عنوان نمایش شخصی و یک شعار یاد کردند ولی آذر ۹۶ بدون سر و صدای خاصی به یکباره اعلام شد گیلان در ۵ رده کشوری تیم داری خواهد کرد. اتفاقی که بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی در گیلان بی سابقه بود.
دکتر محمد رفیعی سرپرست توانمند و دلسوز هیئت بسکتبال اثبات کرد صرفا برای اعتلای ورزش کشور و به خصوص ورزش گیلان پا به میدان پر خطر ورزشی گذاشته است، میدانی که مدیران و مسئولان استان و شهرستان در شو های رسانه ای خود به خوبی از آن بهره می جویند اما در عمل به مثابه یک فرد طاعون زده برایشان است و هرجا که نیاز به حضور این مدیران باشد نبودن را بر بودن ترجیح می دهند.

سوال این است چرا مدیران ورزشی و مسئولین بلند پایه استان و شهرستان برای ورزشی بجز فوتبال دغدغه ای ندارند؟
ورزشی همچون بسکتبال که گیلان سال ها در آن زبانزد خاص و عام بود و مربی ها ، داورها و بازیکنان بسیاری به لیگ های استان های دیگر فرستاده است و یکی از ارکان اصلی تیم های ملی بسکتبال، گیلانی ها هستند چرا نزد مدیران استانی جایگاهی ندارد؟
به قول شهردار جدید رشت هیچ سرمایه گذاری جرات ورود به گیلان را ندارد و در این شرایط که یک نفر با هزینه های شخصی و اندک تاکید می کنم اندک حمایت متولی ورزش استان پا به این میدان وحشت زده گذاشته است به گونه ای برخورد می‌کنند که فرار را بر قرار ترجیح دهد؟ چرا باید کاری کنیم که محمد رفیعی ها را از دست بدهیم و بعد کاسه چه کنم دست بگیریم؟
چگونه می شود برای یک تیم بسکتبال که مقوله جوانان و ورزش که از موکدات رهبری است را در بر‌می‌گیرد اینگونه به حال خود رها کنیم؟ مگر دکتر‌رفیعی ها کاسه صبرشان چقدر گنجایش دارد؟
در اختیار گذاشتن یک سالن تمرین و مسابقه با امکانات حداقلی سرمایش و گرمایش کار سختی بود؟ کار سختی است ؟ اماده سازی اسکور برد برای مسابقات کشوری دشوار‌بود؟ ایا ابروی گیلان برای مدیران در بین دیگر استان ها فاقد اعتبار و ارزش است؟
ایا حمایت از فردی که بجای همه مدیران با دست خالی و به تنهایی این موانع را برطرف کرد شق القمر است؟
هدف از این همه کارشکنی و مقابله با فعالیت های کشوری و ابروداری استان گیلان واقعا چیست؟
امروز نه تنها بسکتبال که در همه جوانب حال ورزش شهرستان رشت خوب نیست و نیاز به درمان دارد نیاز به یک واکاوی اساسی رفع مشکل دارد.
جوانان این استان پتانسیل بالایی دارند و جایگاهشان باید در بالاترین مدارج کشوری باشد نه صرفا بر پایه حرف که بر پایه عمل اثبات کردند که می توانند باشند.
اقایان مسئول خواهش می کنیم کمی از پشت میزهایتان بیرون بیایید و از نزدیک مشکلات را لمس بفرمایید.
برای نگه داشتن رفیعی هایی که برای اعتلای نام استان از خود گذشتگی ها می کنند باید تا دیر نشده کارها کرد.
به امید روزی که ورزش استان گیلان که پتانسیل بالایی دارد در کشور خوش بدرخشد.